خادم الزهرا(سلام الله علیها)

#به_قلم_خودم
زینت بی دوام
خیلی ها فکر می کنند چون در این دنیا همه چیز دارند! پس بی نیازاند و به هیچ چیزدیگری نیاز ندارند اما غافل از اینکه اینها فقط زرق و برق دنیاست که آنها را از واقعیت دور کرده است، زمانی که باران به مهمانی زمین می آید و گیاهان درختان با آب باران خود را شستشو می دهند و شکوفه می کنند و به ثمر می رسند، به گونه ای ست که زمین همچون عروسی زینت می یابد و جلوه گری می کند و اهل زمین با دیدن آن فریب خورده و فکر می کنند اینها همه نتیجه تلاش خود آنهاست و کسی توانایی این را ندارد تا این همه نعمت و مواهب را از آنها پس بگیرد، اما ناگاه با یک چشم بر هم زدن! بر اثر سرما، سیل یا هر چیز دیگری همه چیز از بین می رود!
حکایت دنیا طلبان نیز همین است، همانطور که در سوره مبارکه یونس آیه 24و25 داریم که خداوند می فرمایند:
زندگی دنیا همانند آبی است که از آسمان نازل کرده ایم که براثر آن گیاهان گوناگون که مردم و چهارپایان از ان می خورند، می روید، تا زمانی که روی زمین زیبایی خود را از آن گرفته و تزیین می گردد و اهل آن مطمئن می شوند که می توانند از ان بهرمند گردند ناگهان فرمان ما شب هنگام یا در روز برای نابودی آن فرا می رسد(سرما یا صاعقه ای را بر ان مسلط می سازیم) و آنچنان آن را درو می کنیم که گویی هرگز نبوده است.
طبق این آیه از کلام نورانی قرآن، حقیقت دنیا را در صحنه ای که مالامال از جنب وجوش وحرکت است به تصویر کشیده است.
همان صحنه ای که بارها و بارها تکرار شده و می شود ولی انسانها از کنار آن بی هیچ توجهی می گذرند.

یادش بخیر، بچه که بودیم ماه مبارک که فرا می رسید همه اعضای خانواده به نوبت غسل می کردیم و برای مهمانی خدا آماده می شدیم، آن زمان خبری ازگوشی موبایل نبود حتی در ولایت ما کسی تلفن ثابت هم نداشت.
چقدر زیبا بود سحرها که بیدار می شدیم من وخواهرم برای بیدار کردن خانه ی عمو که دیوار به دیوارخانه ما بودند می رفتیم به شیشه پنجره آن ها می زدیم که بیدار شوند و برادر کوچکتر را برای بیدار کردن خانه خاله می فرستادیم و همین جوری آن ها هم اقوام و همسایه های خود را بیدار می کردند.
واما حال و هوای خانه خود ما! صفا و صمیمیتی داشت که یادآوری خاطراتش بعد از سال ها ما را بر سر ذوق می آورد، پدر، ،مادر، برادر و خواهر همه کنار هم سرسفره سحری می نشستیم. البته گاهی اوقات پسرخاله و پسر دایی هایم که از افطار مهمان برادرهایم بودند تا سحر می ماندن و بعد از سحری به مسجد که نزدیک خانه ما بود می رفتند تا نماز صبح را با اهالی روستا در مسجد اقامه کنند.
بعد از نماز صبح هر کدام از اهل منزل مشغول کاری می شدند، یکی مشغول مرور درس هایش،یکی جزء خوانی می کرد، یکی مشغول نظافت و یکی کارهای کشاورزی و دامداری.
یادش بخیر چه روزهایی بود الان همه بزرگ شده و هر کدام در شهری ساکن هستند و یقینا آنها نیز از این خاطرات مشترک برای فرزندان و همسران خود خواهند گفت.
من هر چه فکر میکنم و می بینم الان در اکثر خانواده ها بجز خانواده متدین آن هم از هر خانواده یک نفر یا شاید اصلا کسی برای سحر بیدار نشود، وظیفه ما خیلی سنگین است باید کاری کنیم که اعتقادات مثل قبلا در بین خانواده ها رواج پیدا کند و همه ی خانواده ها آن حال وهوای معنوی در بینشان توسعه پیدا کند.
ان شاءالله با دعای امام زمان (عج ) همه ی همت خود را بکار بگیریم و بتوانیم قدمی در راه تبلیغ دین اسلام برداریم.

#اولین_روزه_من
#به_قلم_خودم